ઉજાસનું પગેરૂં

છોડી શકાય એવું ક્યાં છે વિચારવાનું ?

જાતે જ મેં સ્વીકાર્યું બોજો વધારવાનું

હું ધ્યેય છું મને ના પગલાંનો થાક લાગે

ભૂલી જતો અહીં તો રસ્તોય થાકવાનું

આંસુ તણા અરીસા સામે ન  કોઈ જોતું

તેણે હવે સ્વીકાર્યું ગઝલોમાં આવવાનું

હું સાળવી શબદનો તાણા રચું ગઝલના

મારું ન કામ ખેતરનાં ચાડિયા થવાનું

આપી જઈશ તમને ઉજાસનું પગેરૂં

અંધારમાં ભલે ને મારે છે ચાલવાનું