પહેલી વાર લખ

શબ્દમાં અસ્તિત્વનો ટંકાર લખ.

શબ્દમાં સંઘર્ષ પહેલી વાર લખ.

માત્ર કોલાહલનો અવસર ના બને ,

શબ્દમાં તું મૌનનો વહેવાર લખ.

શબ્દમાં યુગની પીડાઓ આવશે,

ચોતરફથી આવતો ચિત્કાર લખ.

કોક પળ તો અર્થ તેના ઝીલશે,

ભીંત પર ઉપસી રહ્યા આકાર લખ.

કાફલા ત્યાંથી જશે સૂરજ ભણી,

રાત સોંસરવો કોઈ વિચાર લખ.

વણલખી છે વેદનાઓ આપણી,

લખ , બધી  ઘટનાઓ સવિસ્તાર લખ.

ભેદ માણસમાં જુએ એ આંખ પર,

પૂરી માનવજાતનો ફિટકાર લખ.

ઝંખનામાં સૂર્ય

શી રીતે હું દૃશ્ય પર પરદા લગાવી દઉં?

શી રીતે આ કાનને બહેરા બનાવી દઉં?

શી રીતે હું મૌન જેવા દંભમાં રાચું?

શી રીતે હું શબ્દને પણ ગૂંગળાવી દઉં?

છે યુગોથી કંઠમાં એ વેદનાનું શું?

રાખ નીચે સળવળે છે તે ઝંખનાનું શું?

થાય જીર્ણોદ્ધાર કિલ્લા ઈંટપથ્થરના

તૂટતા આ જિંદગીના માળખાનું શું?

દોષ તો નામે ચડે જે કોઈના કિન્તુ

શી રીતે પ્રારબ્ધને નામે ચડાવી દઉં?

આવકારે હોઠ ને ધિક્કારતું ભીતર

ભેટનારા હાથ જાણે હોય છે ખંજર

કેટલો વિશ્વાસ એ વ્યવહારનો કરવો?

વેર જેવાં હોય જેમાં પ્રેમ ણે આદર

રૂઝવી શકતો નથી જેને સમય પોતે

શી રીતે આ ઘવ તેના વિસરાવી દઉં?

આપખુદીના અફર અધ્યાય જોઉં છું

ન્યાયને નામે નવા અન્યાય જોઉં છું

પક્ષ્પાતોનુંય જુદું એક બંધારણ

બૂમ તેની ન્યાયના હકમાંય જોઉં છું

અર્થ વટલાવાય આજે તેમના હિતમાં

શી રીતે ફરમાનને માથે ચડાવી લઉં?

યુગ વીત્યા તોય તેઓ દ્વેષમાં રત છે

સ્પર્શની નવ સૂગ પણ મનથી અદાવત છે

બાંધનારા ભેદની બાંધી ગયા ભીંતો

આજ પણ એ દ્વેષના કિલ્લા સલામત છે.

જીન્દગી પર તે મચાવે મોતનાં તાંડવ

શી રીતે મારી નજર ત્યાંથી હટાવી લઉં?

ઉતરે  આડાં ભલેને એ જ અંધારાં

આજ મારી ઝંખનામાં સૂર્ય છે મારા

ચાલવું છે યુગને પણ સાથમાં મારી

તોડવા છે  બેઉએ હર એક ઈજારા

હું હવે શાનો રહું વર્તુળમાં નાના?

હાંસિયાઓ પણ હવે શાનો ચલાવી લઉં?

પ્રતિકાર

હોવાપણાનો ભાર નથી લાગતો હવે,

માણસ  હું બંધિયાર નથી લાગતો હવે.

ચર્ચાનો સૂર એ જ કે માણસ છકી ગયો ,

હા,આજ તાબેદાર નથી લાગતો હવે.

કાંતી રહ્યો છું એમ હયાતીનો રેંટિયો,

નક્કામો કોઈ તાર નથી લાગતો હવે.

આવી ગયો છું આજ સમયના પરિઘમાં ,

દ્રશ્યોની બહાર નથી લાગતો હવે.

જોઈ શક્યો મને હું યુગો સુધી,

દર્પણમાં અંધકાર નથી લાગતો હવે.

મેં શબ્દ સજ્જતાય ઉમેરી પ્રહારમાં ,

નિશસ્ત્ર પ્રતિકાર નથી લાગતો હવે.

કવિતા લખ

જાગે નવો અલખ

તું ય કવિતા લખ

સદીઓ જેવી સદીઓ માથે કોરા કાગળ જેવી

ભૂંસી નાખ્યા સૂરજ તેની પીડા સળગે એવી

બળે ટેરવાં નખ

તું ય કવિતા લખ

સૌને સૂરજ સોનાનો ત્યાં તારે ઘન અંધારું

કાગળ પરના સુખને ગાતું વાગે રોજ નગારું

દરિયા એવા દખ

તુંય કવિતા લખ

રોવા કરતાં કહેવી સારી કહેવા કરતાં લખવી

ભીતર ભંડારેલી પીડા જીવતર નાખે થકવી

એકાંતે ન વલખ

તું ય કવિતા લખ.