જાગે નવો અલખ
તું ય કવિતા લખ
સદીઓ જેવી સદીઓ માથે કોરા કાગળ જેવી
ભૂંસી નાખ્યા સૂરજ તેની પીડા સળગે એવી
બળે ટેરવાં નખ
તું ય કવિતા લખ
સૌને સૂરજ સોનાનો ત્યાં તારે ઘન અંધારું
કાગળ પરના સુખને ગાતું વાગે રોજ નગારું
દરિયા એવા દખ
તુંય કવિતા લખ
રોવા કરતાં કહેવી સારી કહેવા કરતાં લખવી
ભીતર ભંડારેલી પીડા જીવતર નાખે થકવી
એકાંતે ન વલખ
તું ય કવિતા લખ.
No comments:
Post a Comment