હિજરતી

પગ તળે ધરતી રહી છે સળગતી,

આપણે તો હિજરતી ને હિજરતી.

એક મીંઢ મૌન કચડે શ્વાસને

ગંધ ના આવે કશી ઇતિહાસને

ગરદનો પર એમ છૂપી કરવતી.

મોત માથા પર ઝળુંબે જે પળે

કાફલા ભયભીત વહેતા નીકળે

છાતીઓ ધ્રૂજે ધમણ શી હાંફતી.

નીકળ્યા મૂકી ઘરો  કિલ્લોલતાં

નીકળ્યા મૂકી મથામણ ને મતા

વેદના ભયભીત આંખે ક્રન્દતી.

આપને હડધૂત સાંબરડા થકી

લોહી ને લુહાણ ગોલાણા થકી

કેટલા યુગની હશે અસ્વીકૃતિ?

આપણે ચિત્કાર ને તે ખડખડાટ

આપણે ઉજ્જડ ને તે રમ્યઘાટ

જાય છે જાણે હવાઓ કોસતી

થઇ શકે કની કશું ને થાય ના

અંત કોઈ વાતનો દેખાય ના

ક્યા સુધી શ્વસવી  હવાઓ કંપતી?

પ્રશ્ન પૂછે રોજ સૂરજ ઉગતો

પ્રશ્ન એક જ આગિયો પણ પૂછતો

ક્યાં અટકશે આ યુગોની અવનતિ?